نامه سرگشاده

با سلام
از اینکه دوستان عزیز احساس مسئولیت کرده و موضوع به این مهمی و پیچیدگی را مورد بحث قرارداده اند بسیار مسرورم. اما بمن حق بدهید که از طرفی هم نگران شما دانش پژوهان عزیز باشم که برای موضوعی به این مهمی و پیچیدگی را ه حلی بسیار ساده ارائه نمودید. یاد یکی از اساتیدی افتادم که همه مشکلات مهم و پیچیده کشور را به همین سادگی حل نمود و حالا دیگر هیچ مشکلی نداریم.
خوب توجه کنید اگر بجای یکصد شتر دیه به یک هزار شتر افزایش یابد چون انسان اشرف مخلوقات است و …. حالا این شخص بیکاری که برای گرداندن خانواده و مخارج زندگی یک وسیله نقلیه تهیه نموده و مسافر کشی می کند یا کارمند و گارگری که با قرض و قسط وسیله نقلیه داخلی تهیه نموده چقدر باید حق بیمه برای شخص ثالث پرداخت کند.
مطمئن باشید که بدین ترتیب مشکلات تکنولوژیک حمل و نقل جاده ای، ریلی، دریایی یا هوایی حل نخواهد شد و راه حل ارائه شده توسط شما عزیزان در خور پژوهشگران عزیز آن دانشگاه نیست زیرا موضوع عرضه و تقاضا و رسیدن به تعادل با افزایش بها نیست! پس بهتر است برای آسیب شناسی دلایل عدم پیشرفت در زمینه تکنولوژی بررسی دقیق تری انجام شود.
اما مبحث فرهنگ، بسیار شاهد بوده اید که رانندگان وسیله های مدرن و استاندارد چقدر خارج از استاندارد های رایج رانندگی می کنند و رانندگی آنها با مدل خوروشان هیچ گونه تجانسی ندارد. از طرف دیگر عابران پیاده که زیر پل های هوایی در وسط اتوبان ها بدنبال پیداکردن راهی برای عبور از موانعی که برای انصراف ایشان از استفاده از سطح خیابان گذاشته شده می گردند.
پس بسیار دشوار است که به راحتی و یک روزه تعداد شتر ها را افزایش داد و تمام. بلکه باید با ایجاد اشتغال ، اصلاح قوانین، اصلاح فرهنگ و تکنولوژی برای جلوگیری از زندانی شدن فردی که حتی دیه برای ده شتر را هم ندارد و به همین دلیل زندانی شده و پیامد های دلخراش آن و بسیار موارد دیگر و در مورد کرامت انسانی و رساندن جامعه به این کرامت تلاش نمود.
حال اگر بازهم به کار آمدی مدل خود دل شاد هستید برای شما آرزوی توفیق دارم.

پس یعنی ایشان که یک کلاس 60 نفره را تهدید کردند، تنها 20 نفر به از روی ترس از عملی شدن تهدید ایشان، نامه را امضا کردند (با فرض این که هر 20 نفر به زور تهدید امضا کرده باشند)؟