سانحه ای دیگر و ابهاماتی که برقرار است…

با گذشت دو هفته از سانحه تلخ سقوط هواپیمای ایران 140 و فوت 39 نفر از هموطنان عزیزمان، هنوز زمان برای قضاوت درباره علل این سانحه پیش از اعلام رسمی آن زود است. اما از تیم بررسی سانحه حداقل انتظار می‌رود که برای اولین بار، وسعت نگاه خود را فراتر از بررسی‌های فنی و عملیاتی قرار داده و به دنبال ریشه‌های این سانحه باشند. چرا که به لحاظ علمی، سوانح نوعی درس است و اگر از سوانح گذشته تاکنون درس گرفته و تجربه کسب می‌کردیم، قطعاً با انبوه خانواده‌های داغدار مواجه نبودیم. هرچند با عدم ارائه گزارش‌های شفاف در موارد پیشین، نبود قضاوت علمی مجامع تخصصی و دانشگاهی، عدم تغییر در رویه‌ها و افراد و فرار برنامه‌های رسمی از بررسی موضوع، اظهار نظر یک برنامه ورزشی درباره سانحه هوایی نباید چندان هم عجیب به نظر رسد!

در این خصوص لازم است به برخی از نکاتی توجه شود که عمداً یا سهواً از دید مسئولان و رسانه‌ها پنهان مانده‌اند:

• شرکت اپراتور هواپیمای سانحه دیده (سپاهان ایر) وابستگی کامل به سازنده هواپیما (هسا) دارد.

• امر ساخت، فروش و بهره‌برداری از هواپیما سه مقوله کاملاً جدا از یکدیگر هستند که به دلیل پیچیدگی،‌ نیاز به تخصص‌های متفاوتی دارد که جمع شدن این تخصص‌ها در یک شرکت به علت  وجود منافع متناقض ممکن نیست.

• هواپیمای ایران 140 گواهی‌نامه‌ صلاحیت پروازی تایپ داشت اما ایرلاین‌های داخلی از بکارگیری آن امتناع ورزیدند.

• پس از سانحه، نام هواپیما از ایران 140 به آنتونوف 140 برگردانده شد. کتمان حقایق روشنی از این دست و ایراد بیانات متناقض، کمکی به ریشه‌یابی مسئله نخواهد کرد.

• نقش و مسئولیت شرکت سرمایه‌گذار مشترک (آنتونوف اوکراین) در این گونه سوانح باید به صورت دقیق و شفاف مشخص گردد.

• نظر به گذشت مدت زمان زیادی از سوانح قبل مانند سانحه پرواز شماره 277 ایران‌ایر و یا 7908 کاسپین، مستندات آن در اختیار جامعه قرار گرفته تا تحلیل علمی روی آن‌ها صورت پذیرد.

• در اولین همایش ایمنی در حمل و نقل هوایی در تاریخ 3 و 4 تیرماه امسال، تنها یک مقاله از میان بیش از 120 مقاله، به بررسی یک سانحه واقعی پرداخته بود.

• مجلس محترم بهتر است به جای برخوردهای گذرا و مقطعی بر یک سانحه به تمرکز بلند مدت بر روند کلی صنعت هوانوردی توجه نماید.