با پیدا شدن لاشه هواپیمای جت فالکون سازمان هواپیمایی کشوری در آب‌های خلیج فارس در شرق کیش که در 12 اسفند 92 هنگام انجام آزمایش‌های پروازی دچار سانحه شده بود، مسئولان اعلام کردند پس از اتمام بیرون کشیدن کامل لاشه هواپیما و شبیه‌سازی برخی قسمت‌‌‌ها که 2 هفته به طول می‌انجامد می‌توان علت دقیق سقوط این هواپیما را بیان کرد.
اما همچنان با گذشت بیش از 100 روز از این سانحه و حدود 40 روز از پیداشدن لاشه، به نظر می‌رسد سکوت و فراموشی بهترین پاسخ از سوی مسئولان باشد! شاید انتظار اعلام علت سانحه درگذشت تعدادی از زبده‌ترین خلبانان و کارشناسان از نهاد مرجعی که مطابق قانون، خود مرجع بررسی سوانح و حوادث هوایی غیر نظامی در قلمرو جمهوری اسلامی ایران است، انتظاری بیهوده باشد چرا که در سوانح گذشته نتوانسته افکار عمومی و کارشناسان را قانع کند.
این که چرا مسئولیت بررسی این سانحه – که امری تخصصی بوده و نیازمند تجربه و نگاه فنی است – بر عهده مجلس قرار گرفته، جای پرسش دارد. تاکنون نیز غیر از نمایندگان محترم، فرد دیگری در این زمینه اظهار نظر نکرده است. از طرفی در این گونه سوانح، مادامی که علت سانحه مشخص نشده باشد، مسئولان از اظهار نظرهای شخصی جهت عدم اثرگذاری بر روند تحقیقات، امتناع می‌کنند اما ظاهراً در کشور ما بازار این گونه نظرات داغ است!
باز هم باید صبر کرد و دید، علت سانحه چه چیزی اعلام خواهد شد؛ هرچند پیش‌بینی می‌شود همچنان مصلحت اندیشی بر رویکرد تخصصی غلبه دارد. اما تا آن هنگام می‌توان پرسید که چقدر زمان و هزینه لازم است تا متخصصان مجربی مانند مرحوم جلیلی، احمدی موسوی و عامری تربیت گردند؟ کدام فرایند آموزشی ما در این سال‌ها بهبود یافته که انتظار داشته باشیم جایگزینی مناسب برای ایشان خواهیم داشت؟ جایگزین دم‌قرمز از دست‌رفته با تمام تجهیزاتش در شرایط فعلی چیست؟ آیا باز باید دست به دامن همسایگان خود و خروج ارز از کشور باشیم؟
